Bij de afdeling Rouw en Verlies worden mensen begeleid die een naaste zijn verloren. Er worden zowel één-op-één gesprekken als groepsgesprekken gehouden. Sylvia heeft met beide soorten gesprekken ervaring. "Ik heb de lotgenotengroep nu een paar keer gedraaid. Zo’n groep wordt met twee vrijwilligers gedraaid, zo kunnen we elkaar aanvullen en de aandacht goed verdelen. Meestal worden er acht bijeenkomsten gehouden, allemaal met een thema. Zo proberen we deelnemers wat handvatten te geven waarmee ze weer verder kunnen."
De gesprekken leiden vaak tot een mooie klik tussen mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. "Je merkt in zo'n groep dat iedereen eerst onwennig is en dat mensen afwachtend zijn. Na acht weken is er vaak een bepaalde verbintenis ontstaan. Alles kan in zo'n groep gezegd worden, ook zaken waar normaal gesproken misschien niet veel ruimte voor is. Voor sommige mensen kan een overlijden ook wel een opluchting zijn, omdat het lijden dan voorbij is of omdat de kwaliteit van leven niet menselijk meer was, maar dat is iets dat nabestaanden niet altijd durven te zeggen. In zo'n groep kan dat wel."
De één-op-één gesprekken zijn met mensen die behoefte hebben aan een vrijwilliger die regelmatig langskomt. Dit kan bijvoorbeeld één keer per week of om de week zijn. "We trekken hier ongeveer een jaar voor uit, daarna kijken we of iemand weer op eigen kracht verder kan."
Sylvia combineert haar vrijwilligerswerk met een 40-urige werkweek, en dat is soms best veel. Gelukkig kan ze haar werktijden flexibel indelen, waardoor ze tijd kan maken voor haar vrijwilligerswerk. "Ik werk vaak vier dagen van negen uur, dus dan heb ik altijd een middag vrij. Ik werk veel thuis, dus soms kan ik ook in de avond nog doorwerken als dat nodig is."
Om dit vrijwilligerswerk te kunnen doen, zijn empathie, inlevingsvermogen en goed kunnen luisteren belangrijke eigenschappen. Daarnaast heeft Sylvia een training gevolgd op het gebied van nabestaandenbegeleiding, maar dit was geen vereiste voor het vrijwilligerswerk.
Sylvia: “De meeste vrijwilligers bij ons hebben zelf ook ervaring met rouw en verlies. Ze hebben bijvoorbeeld hun partner of een ander dierbaar persoon verloren. Zelf ben ik ook mijn man verloren. Ik wilde van het negatieve iets positiefs maken, iets dat ik aan anderen terug kan geven. Je helpt er zoveel mensen mee. Mensen zijn je heel dankbaar en hebben het gevoel dat er echt naar ze geluisterd wordt. Je merkt soms dat als je met iemand praat, je aan één woord genoeg hebt om elkaar te begrijpen"